Επτά ηθοποιοί, σαν σύγχρονοι ραψωδοί, αφηγούνται προσωπικές και συλλογικές οδύσσειες, ισορροπώντας στα όρια ρεαλισμού και φαντασίας. Η ζωντανή εμπειρία αυτής της οριακής αφήγησης αμφισβητεί τη διάκριση πραγματικότητας-μυθοπλασίας αλλά και κοινού-ηθοποιών.
