Ο Νίκος Βατόπουλος μας ξεναγεί στην “Αθήνα που αξίζουμε” [pics]

Η Αθήνα ως ένα παλίμψηστο. Θέλω να δω την Αθήνα με συναίσθηση της αστικής διαδρομής της περιόδου 1840-2010

30/04/2018Χωρίς Κατηγορία

Λίγοι πολίτες αγαπούν την Αθήνα όσο ο Νίκος Βατόπουλος. Και την αγάπη του αυτή ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας την έκανε έρευνα, την έκανε γνώση, την έκανε λόγο και εικόνα.  Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο Νίκος Βατόπουλος, περπατά στις γειτονιές της Αθήνας , τις εξερευνά, μαθαίνει την ιστορία των κτιρίων και μας  μεταφέρει τις γνώσεις του,  στα βιβλία, στα άρθρα του στην εφημερίδα “Καθημερινή” και τις φωτογραφίες του με πολύ σεβασμό και με έναν ακαταμάχητα ζωντανό και εύληπτο τρόπο.

“Συγγενεύω” με τον Νίκο Βατόπουλο στο εξής: Από μικρή μου άρεσε να “χάνομαι” στις γειτονιές αυτής της πόλης και να εξερευνώ τα κτίρια και τους ανθρώπους της. Μάλλον γι’ αυτό είμαι φανατική αναγνώστης των άρθρων και των βιβλίων του. Γιατί έδωσε στην αγάπη μου αυτή την πιο ουσιώδη και όμορφη μορφή της.

Με την αφορμή της κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του Νίκου Βατόπουλου “Περπατώντας στην Αθήνα”, (Εκδόσεις Μεταίχμιο), του ζήτησα να μας μιλήσει γι’ αυτές τις διαδρομές. Στην συνέντευξη που ακολουθεί ο Νίκος Βατόπουλος που δίκαια κέρδισε τον τίτλο του “Αθηναιογράφου”, μας ξεναγεί στην Αθήνα που τόσο αγαπά. Στην Αθήνα που αξίζουμε. Μας μιλά για την προσωπική του περιήγηση στην πόλη, μας λέει την άποψη του για πολύ σοβαρά ζητήματα που πρέπει να δούμε με ενδιαφέρον όσοι αγαπάμε την Αθήνα, και μας εμπιστεύεται τις δικές του μνήμες.

“Περπατώντας στην Αθήνα” Εκδόσεις Μεταίχμιο

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πιτσόλη

Κύριε Βατόπουλε το νέο σας βιβλίο τιτλοφορείται «Περπατώντας στην Αθήνα». Τι μπορεί να ανακαλύψει κανείς περπατώντας στην Αθήνα;

Ζητούμενο πρώτον και κύριον είναι να θέλει κανείς να ανακαλύψει. Όταν υπάρχει επιθυμία και πνευματική περιέργεια, τότε υπάρχει και το υπόβαθρο για την υποδοχή του αναπάντεχου. Στην Αθήνα, όπως και σε κάθε μεγάλη πόλη, μπορεί κανείς να δει όλες τις στρώσεις της ιστορικής διαδρομής της, αλλά αυτό που προσωπικά με συγκινεί είναι τα θραύσματα της παλιάς αρχιτεκτονικής στις συνοικίες της πρωτεύουσας.

Τι θα ανακαλύψει ο αναγνώστης περιηγούμενος στις σελίδες του βιβλίου σας;

Στο βιβλίο έχει γίνει μία ενδεικτική επιλογή 40 άρθρων που έχουν δημοσιευτεί στην «Καθημερινή», στην κυριακάτικη στήλη μου «Πτυχές». Οργανωμένα σε ένα σώμα αφήγησης, πλέον, οριοθετούν το ήθος της αθέατης πόλης. Κάθε κείμενο είναι αποτέλεσμα μίας μοναχικής περιπλάνησης στο κέντρο ή στις γειτονιές της πόλης. Το βιβλίο μπορεί να λειτουργήσει και ως εναλλακτικός οδηγός καθώς μπορεί να είναι και έμπνευση για συγκεκριμένους περιπάτους.

Χαραμάδες της Οδού Ευριπίδου

Ποιο ήταν αυτή τη φορά το «ερέθισμα» για την συγγραφή του βιβλίου;

Υπήρχε επιθυμία να συγκεντρώσω τους αθηναϊκούς περιπάτους γιατί ένιωθα ότι υπήρχε αντικειμενικό ενδιαφέρον για την αποθησαύριση της μνήμης. Ηταν μία πρόταση του εκδοτικού οίκου «Μεταίχμιο», τον οποίο ευχαριστώ ιδιαιτέρως.

Έχω στη μνήμη μου τα παιδικά παιχνίδια στο άγαλμα του Σκύλου στη Φωκίωνος Νέγρη όπως και την ελευθερία που είχαμε ως παιδιά όταν παίζαμε σε ένα άχτιστο οικόπεδο στην άκρη του οποίου υπήρχε ένα έρημο νεοκλασικό αρχοντικό. Αυτές ήταν σημαντικές εμπειρίες για τη διαμόρφωσή μου

Πότε ξεκινήσατε να συλλέγετε υλικό γι’ αυτό το βιβλίο και πόσο χρόνο σας πήρε να το ολοκληρώσετε;

Είναι μία διαδικασία χωρίς αρχή και τέλος. Πρώτον, κάθε Κυριακή δημοσιεύω ένα τέτοιο άρθρο οπότε είμαι διαρκώς σε εγρήγορση. Αλλά πέραν αυτού είναι μία διαρκής ανάγκη που προϋπήρχε της στήλης. Η ανάγκη να προσθέτει κανείς γνώση και να προκαλεί ερεθίσματα.

Κάθε κείμενο είναι αποτέλεσμα μίας μοναχικής περιπλάνησης στο κέντρο ή στις γειτονιές της πόλης. Το βιβλίο μπορεί να λειτουργήσει και ως εναλλακτικός οδηγός καθώς μπορεί να είναι και έμπνευση για συγκεκριμένους περιπάτους.

Η παρουσίαση του βιβλίου σας στο βιβλιοπωλείο “Πλειάδες” το Σάββατο 28/4 είχε τεράστια επιτυχία. Εκατοντάδες Αθηναίοι συγκεντρώθηκαν για να “περπατήσουν” μαζί σας στην Αθήνα. Πως νιώθετε γι’ αυτό; Ήταν μια “δικαίωση”; Είναι ενθαρρυντικό που ο κόσμος ενδιαφέρεται ακόμα για τα καλά βιβλία;

Χάρηκα πολύ με την ανταπόκριση και συγχρόνως προβληματίστηκα. Θεωρώ ότι πολλοί από εμάς έχουμε ανάγκη να συνδεθούμε με ένα θετικό λόγο και μία πίστη προς την ζωή. Επιπλέον, είναι σαφές ότι η υποτιμημένη πόλη έχει γεννήσει υποτιμημένους πολίτες. Υπάρχει επιθυμία ανάσχεσης αυτής της τάσης.

Στο βιβλίο σας μοιράζεστε με τους αναγνώστες μνήμες από τις περιηγήσεις σας στην Αθήνα. Θα ήθελα να μας πείτε ποια είναι η γειτονιά της Αθήνας στην οποία έχετε τις πιο όμορφες αναμνήσεις.

Μεγάλωσα στην Πλατεία Αμερικής και στη Φωκίωνος Νέγρη στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 όταν όλη αυτή η περιοχή είχε κοινωνική συνοχή αδιανόητη για τη σημερινή εποχή. Έχω στη μνήμη μου τα παιδικά παιχνίδια στο άγαλμα του Σκύλου στη Φωκίωνος Νέγρη όπως και την ελευθερία που είχαμε ως παιδιά όταν παίζαμε σε ένα άχτιστο οικόπεδο στην άκρη του οποίου υπήρχε ένα έρημο νεοκλασικό αρχοντικό. Αυτές ήταν σημαντικές εμπειρίες για τη διαμόρφωσή μου.

Αγ. Λαύρας 64

Τα κτίρια κύριε Βατόπουλε έχουν “μνήμη”; Καταγράφουν στους τοίχους τους τις ιστορίες που συνέβησαν σε αυτά για να τις “διηγούνται” με κάποιο τρόπο;

 Ναι, το πιστεύω. Τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε την ιστορία των απλών σπιτιών αλλά μπορούμε να γεμίσουμε τα κενά όπως μπορούμε. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντική η διατήρηση της μνήμης της πόλης όχι μόνο μέσα από τα μεγάλα γεγονότα αλλά και μέσα από τη μικροϊστορία.

Ως «Αθηναιογράφος» θα ήθελα να μας πείτε τι έχει να μας διηγηθεί και να μας διδάξει η Αθήνα αν μπούμε στον κόπο να την παρατηρήσουμε προσεκτικά και να την «ακούσουμε»;

Η Αθήνα είναι μία συναρπαστική πόλη που έχει υποτιμηθεί. Όχι βεβαίως χωρίς λόγο. Αλλά θεωρώ ότι η Αθήνα έχει μια πλούσια ιστορία που παραμένει εν πολλοίς άγνωστη. Αρκεί μία βόλτα με ανοικτά μάτια σε οποιαδήποτε παλιά γειτονιά, στον Κεραμεικό ή στην Κυψέλη, στο Θησείο ή στον Κολωνό, για να διαπιστώσει κανείς το παλίμψηστο της αστικής ζωής. Η Αθήνα διδάσκει με τα πολλά λάθη που έχουν γίνει στο σώμα της αλλά ταυτόχρονα έχει να μας δείξει και ένα δρόμο επανόρθωσης. Εν μέρει, έστω.

Αθηναϊκός Μικρόκοσμος- Παμίσου 1

Η αρχιτεκτονική είναι η μητέρα των τεχνών. Τα πολύ όμορφα κτίρια της Αθήνας δείγματα σπουδαίας αρχιτεκτονικής είναι «έργα τέχνης» δυστυχώς παραμελημένα στην πλειοψηφία τους;

Υπάρχουν διαβαθμίσεις τόσο ως προς την αρχιτεκτονική αξία όσο και ως προς τον βαθμό προστασίας ή συντήρησης. Υπάρχουν πολλά κτίρια της Αθήνας τα οποία συνθέτουν κομμάτια της ιστορικής διαδρομής της χωρίς να είναι από μόνα τους ιδιαίτερα σημαντικά για έναν μελετητή της αρχιτεκτονικής. Ωστόσο, αφήνουν ένα ιστορικό αποτύπωμα και όλα μαζί δημιουργούν αυτό που λέμε ατμόσφαιρα πόλεων. Αυτό συμβαίνει σε όλες ανεξαιρέτως πόλεις της Ευρώπης. Η εγκατάλειψη πολλών διατηρητέων ή μη είναι μία πληγή, η αντιμετώπιση της οποίας έχει καθυστερήσει αδικαιολόγητα.

Η Αθήνα είναι μία συναρπαστική πόλη που έχει υποτιμηθεί. Όχι βεβαίως χωρίς λόγο. Αλλά θεωρώ ότι η Αθήνα έχει μια πλούσια ιστορία που παραμένει εν πολλοίς άγνωστη

Τι σημαίνει για εσάς «αστική συνείδηση»; Οι σημερινοί Αθηναίοι την διαθέτουν;

Κάποιοι Αθηναίοι διαθέτουν αστική συνείδηση και κάποιοι, ίσως οι περισσότεροι, όχι. Αλλά αν χρειαστεί να ορίσουμε τη σημασία μιας τέτοιας στάσης, θα έλεγα ότι είναι η συνειδητότητα απέναντι στην πόλη, την ιστορία της και τη δυνατότητα να παράγει διαρκώς σημαντικές εμπειρίες.

Τι σημαίνει για εσάς η φράση «Αγαπώ την Αθήνα»; Τι πρέπει να κάνει ο πολίτης που αγαπά την πόλη του;

Ο πολίτης που αγαπά την Αθήνα πρέπει να το δείχνει. Να φροντίζει το σπίτι του, εσωτερικά και εξωτερικά, να σταθμεύει νόμιμα, να έχει συναίσθηση του τι σημαίνει δημόσιος χώρος. Η αγάπη στην πόλη περνάει μέσα από τα φίλτρα του αυτοσεβασμού πρώτα για να διαχυθεί μετέπειτα και να μετουσιωθεί σε κοινωνική συμπεριφορά.

Η μυθολογία του τοπίου

Θεωρείτε ότι κάποιες ιστορικές και παραδοσιακές γειτονιές της Αθήνας όπως π.χ το «Γκάζι» και του «Ψυρρή» έχασαν την αυθεντικότητα τους όταν αναπτύχθηκαν και γέμισαν κέντρα διασκέδασης;

Θεωρώ πως κάθε περιοχή μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα αρκεί να υπάρχει ένα σχέδιο, κάποιοι κανόνες και κάποια συναίσθηση της ιστορικής διαδρομής. Στην περίπτωση του Ψυρρή θεωρώ ότι έχει συμβεί μια πλήρης υποβάθμιση της περιοχής η οποία έχει πλέον παγιωθεί ως κάτι αποδεκτό. Αναφέρομαι στην πλήρη ασυδοσία και στην ακαλαισθησία. Το Γκάζι είναι λίγο πολύ στο ίδιο πνεύμα. Επικρατεί χάος.

Η αγάπη στην πόλη περνάει μέσα από τα φίλτρα του αυτοσεβασμού πρώτα για να διαχυθεί μετέπειτα και να μετουσιωθεί σε κοινωνική συμπεριφορά

Πως μπορεί να συμβαδίσει η πρόοδος και η εξέλιξη με την παράδοση; Μπορούν οι παραδοσιακές γειτονιές της Αθήνας να εξελίσσονται χωρίς να χάνουν τα στοιχεία που τις κάνουν ξεχωριστές;

Σαφώς και είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Είναι δυνατόν και επιθυμητό και αναγκαίο. Oι παλιές γειτονιές της Αθήνας, όπως ο Κεραμεικός ή τα Κάτω Πατήσια, ο Κολωνός ή το Θησείο, πρέπει να ανήκουν στο ίδιο οργανικό σύνολο, διατηρώντας η κάθε συνοικία τη φυσιογνωμία της. Η αναζωογόνηση των συνοικιών είναι ένα σύνθετο θέμα που έχει να κάνει με θέματα ευρύτερης πολιτικής για την οικονομία, την επιχειρηματικότητα, την κοινωνική συνοχή, την προστασία του πολίτη.

Καλύμνου και Πιπίνου

Η Αθήνα «επιμένει» και «αντιστέκεται» παρά τα όσα την ταλαιπωρούν;

Η Αθήνα έχει υποστεί καθίζηση και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Παρά την αποκαρδιωτική παρακμή, η Αθήνα έχει τεράστιες δυνατότητες ανανέωσης τόσο του κτιριακού ιστού όσο και της ευρύτερης εικόνας της. Η ανάκαμψη του τουρισμού είναι ενθαρρυντική αλλά για μένα η μεγάλη δουλειά που πρέπει να γίνει στην Αθήνα είναι στη συνοικία.

Πιστεύετε ότι η θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης που βλέπουμε σήμερα σε κάποια υπέροχα κτίρια είναι αποτέλεσμα της γενικότερης αδιαφορίας της πολιτείας για τον αρχιτεκτονικό πλούτο της πόλης η οποία δεν οφείλεται μόνο στην κρίση;

Σαφώς. Απλώς η κρίση επέφερε καθίζηση της οικοδομικής δραστηριότητας και των επενδύσεων και το πρόβλημα επιδεινώθηκε με ένα τρόπο πρωτοφανή. Η κακοποίηση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς είναι δυστυχώς εθνικό σπορ και στην Αθήνα υπήρχαν φωνές διαμαρτυρίες από λίγους γνώστες ήδη από τα προπολεμικά χρόνια. Σταδιακά, υπάρχει βελτίωση στην αντίληψη της κοινής γνώμης αλλά ακόμη είμαστε ως κοινωνία πολύ πίσω σε αυτά τα ζητήματα.

Ποιες είναι οι ενέργειες που μπορεί και πρέπει να κάνει η πολιτεία για να αλλάξει η σημερινή όψη της Αθήνας;

Πολλές. Να απελευθερωθεί η οικονομία και να μειωθεί η φορολογία. Αυτό θα έφερνε κύμα μικρών και μεγάλων επενδύσεων. Πέραν αυτού πρέπει να υπάρξει μέριμνα για τον δημόσιο χώρο, για την κακοποίηση των προσόψεων, ένα φαινόμενο που είναι μάστιγα, για την αύξηση του πρασίνου και τον έλεγχο της παράνομης στάθμευσης. Όπως βλέπετε το πρόβλημα της Αθήνας είναι ταυτόσημο με το πρόβλημα της χαμηλής ποιότητας ζωής σε ένα μεγάλο κομμάτι της.

Κορίτσι στο Πάρκο

Πολλοί θεωρούν ότι «η αρχή του κακού» για την καταστροφή της εικόνας της Αθήνας έγινε τη δεκαετία του 50 με την έξαρση της αστυφιλίας και τις «αντιπαροχές» που έγιναν αιτία να γκρεμιστούν πολλά όμορφα κτίρια (Ακταίον, Μέγαρο Νεγρεπόντη κτλ) για να χτιστούν στη θέση τους πολυκατοικίες. Είστε σύμφωνος με αυτή την άποψη και πως μπορούσε να αποφευχθεί αυτό;

 Η περίοδος της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης άλλαξε άρδην την εικόνα της Αθήνας αλλά έχουμε εκπαιδευθεί να την αντιμετωπίζουμε μόνο με αρνητική διάθεση ενώ ήταν ένα σύνθετο φαινόμενο με πολλά θετικά επίσης χαρακτηριστικά.

Εκ των υστέρων, ναι, μπορεί να πει κανείς ότι υπήρξε τραγική ολιγωρία και έλλειψης οράματος. Η αδυναμία κατανόησης της ιστορικής αξίας των οικοδομημάτων του 19^ου αιώνα και των αρχών του 20ού αποκάλυψε τη στενότητα οριζόντων. Αλλά ταυτόχρονα η νέα Αθήνα του 1960 ανανέωσε τις υποδομές της, πρόσφερε ανέσεις, προχώρησε τον εκσυγχρονισμό που είχε αρχίσει από τη δεκαετία του 1920, και έδωσε και πολλά σημαντικά κτίρια δημόσιας και ιδιωτικής αρχιτεκτονικής. Σαφώς, η γενική εικόνα είναι αρνητική λόγω της μαζικής αναπαραγωγής της εργολαβικής πολυκατοικίας και της πυκνής δόμησης. Επίσης, αντικειμενικά είναι έγκλημα η καταστροφή ιστορικών κτιρίων στο κέντρο της πόλης. Ο αφανισμός τους έδειξε πρωτόγονη σκέψη και χυδαία κίνητρα. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι διεθνώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχε μεγάλη εκτίμηση για την αρχιτεκτονική κληρονομιά μιας πρόσφατης αστικής αρχιτεκτονικής, όπως ήταν τα κτίρια του 1850-1910 για τα χρόνια 1950-1960.

Περισσότερο, απευθύνομαι στους αυριανούς Αθηναίους στους οποίους θέλω να κληροδοτήσω ένα βλέμμα προς την πόλη όπως το γεννάει τώρα η εποχή μας από έναν άνθρωπο της δικής μου γενιάς. Θα ήθελα να διάβαζα και εγώ περιπλανήσεις Αθηναίων του 1950…

Από το βιβλίο σας «Το πρόσωπο της Αθήνας» που κυκλοφόρησε το 2001 μέχρι σήμερα που κυκλοφορεί το «Περπατώντας στην Αθήνα», ποια είναι η διαδρομή; Και τι σας δίδαξε;

 Έχουν περάσει αρκετά χρόνια αλλά είναι σαν να πέρασε αιώνας. Μεσολάβησε η κρίση που όρισε μία νέα τομή για την προσέγγιση και την κατανόηση της Αθήνας. Άλλαξε η πόλη και συνεπώς άλλαξε η ματιά πάνω στην πόλη όπως και τα ερευνητικά εργαλεία. Πριν από το 2008 υπήρχε αισιοδοξία, θα έλεγα μαζί και αλαζονεία, καθώς διάχυτη ήταν η αίσθηση ότι η Αθήνα κατακτούσε έναν ευπρόσδεκτο μητροπολιτικό χαρακτήρα. Από το 2010 και μετά, το κλίμα έχει μεταβληθεί. Ο τρόπος που προσεγγίζω την πόλη πλέον είναι πιο εσωτερικός, περισσότερο βουβός και μοναχικός.

Τα βιβλία σας είναι ένας εξαιρετικός “οδηγός” που βοηθά τους Αθηναίους να γνωρίσουν καλύτερα την πόλη τους. Είναι παράλληλα και μια παρακαταθήκη για τους μελλοντικούς Αθηναίους που θα τους βοηθήσει να μάθουν την ιστορία της πόλης;

 Αυτός είναι ο στόχος μου. Περισσότερο, απευθύνομαι στους αυριανούς Αθηναίους στους οποίους θέλω να κληροδοτήσω ένα βλέμμα προς την πόλη όπως το γεννάει τώρα η εποχή μας από έναν άνθρωπο της δικής μου γενιάς. Θα ήθελα να διάβαζα και εγώ περιπλανήσεις Αθηναίων του 1950…

Μοντέρνοι Ερειπιώνες

Είστε ο δημιουργός της ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» που σήμερα αριθμεί πάνω από 34.000 μέλη και με τις δράσεις της συμβάλλει στο να γνωρίσουν οι κάτοικοι της Αθήνας την πόλη τους. Αναμένατε την μεγάλη επιτυχία αυτής της ομάδας;

Η επιτυχία της ομάδας «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» φαίνεται ανέλπιστη αλλά ήταν ένα σύμπτωμα των καιρών. Γεννήθηκε το 2011 και έζησε τη χρυσή εποχή της ως το 2014, ως μία κίνηση πολιτών με γνώμονα την αγάπη για την πόλη και τον πολιτισμό. Γεννήθηκε μέσα από μία ανάγκη και ανταποκρίθηκε προς αυτήν δημιουργώντας δίκτυα φιλίας ανάμεσα σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ήταν ένα φαινόμενο αστικής συσπείρωσης που έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες πολίτες να γνωρίσουν την πόλη και τους δημουργούς της. Η ομάδα συνεχίζει με παρουσία στο facebook.

 Περισσότερο από την ανικανότητα των αρχών, με πληγώνει η αδιαφορία των κατοίκων. Έστω κάποιων κατοίκων. Εκεί, βρίσκεται ένα μεγάλο πρόβλημα που όμως μπορεί να βελτιωθεί.

 Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι δύσκολη και απαιτητική. Πως καταφέρνετε να συνδυάζετε τη δουλειά αυτή με τη συλλογή υλικού για την συγγραφή των βιβλίων και φυσικά με όλες τις άλλες δράσεις που κάνετε;

Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Η δουλειά μου περιλαμβάνει τα ενδιαφέροντά μου οπότε δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός. Η απασχόλησή μου στην «Καθημερινή» επί σειρά ετών με έμαθε σε έναν κανόνα, σε μία μέθοδο και σε μια ανοικτή προσέγγιση των θεμάτων.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σας γωνιές στην Αθήνα;

Πολλές, αλλά συναισθηματικά είμαι δεμένος με τον άξονα της Πατησίων, γιατί εκεί μεγάλωσα. Μου αρέσει περισσότερο το κομμάτι από το Μουσείο ως την στάση Καλλιφρονά, που έχει μεγάλη πυκνότητα αστικής ιστορίας. Μετά την Πατησίων, αγαπώ τη Νεάπολη, που τη θεωρώ ως την απόλυτη αθηναϊκή συνοικία.

Ο βαθύς εικοστός αιώνας

Τι σας πληγώνει περισσότερο στην Αθήνα του σήμερα;

 Περισσότερο από την ανικανότητα των αρχών, με πληγώνει η αδιαφορία των κατοίκων. Έστω κάποιων κατοίκων. Εκεί, βρίσκεται ένα μεγάλο πρόβλημα που όμως μπορεί να βελτιωθεί.

Η αγάπη σας για την Αθήνα με ωθεί να σας κάνω αυτή την ερώτηση; Σκεφτήκατε ποτέ να ασχοληθείτε με την πολιτική; Να λάβετε δηλαδή ενεργά μέρος στα κοινά της πόλης από μια άλλη θέση;

 Το είχα σκεφτεί να εμπλακώ με τα κοινά αλλά όχι πλέον. Θεωρώ ότι με τον τρόπο μου προσφέρω και εγώ στην κοινωνία και αυτό είναι η δική μου προτεραιότητα αυτήν την περίοδο.

Παιχνίδια αστικής μνήμης

Τι προγραμματίζετε για το μέλλον;

 Θέλω να συνεχίσω να αρθρογραφώ στην Καθημερινή, να γράφω βιβλία, να φωτογραφίζω, να διοργανώνω εκθέσεις και να δίνω ομιλίες. Όλα αυτά μου δίνουν υπόσταση και με κρατούν σε επαφή με την κοινωνία.

Τσαμαδού

Περιγράψτε μας την Αθήνα και τους Αθηναίους όπως τα ονειρεύεστε

Η Αθήνα ως ένα παλίμψηστο. Θέλω να δω την Αθήνα με συναίσθηση της αστικής διαδρομής της περιόδου 1840-2010. Δύσκολο; Όχι, αλλά θέλει δουλειά ακόμη. Η πόλη μέσα από μία ελκυστική πολυφωνία και οι κάτοικοι περισσότερο συνειδητοί απέναντι στο ιστορικό περιβάλλον και με μεγαλύτερο αυτοσεβασμό.

Το κόκκινο σπίτι της οδού Σονιέρου

Who is Who

Γεννήθηκε το 1960. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Εχει ειδικευθεί σε θέματα αθηναϊκά και αστικού πολιτισμού. Το 2001 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Το πρόσωπο της Αθήνας» (εκδ. Ποταμός). Το 2011 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα πολιτών «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» που αριθμεί πάνω από 23.000 μέλη. Το 2014 έκανε την πρώτη ατομική του έκθεση φωτογραφιών με θέμα «Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου» (αίθουσα τέχνης «ena») και παρουσίασε ως προσωπικό πρότζεκτ την έκθεση «Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960» στην Ελληνοαμερικανική Ενωση.

Ακολούθησε μας στο Instagram και ζήστε μια μοναδική εμπειρία!